Među tzv. građanskim aktivistima koji nastoje da za svoje političke ciljeve zloupotrebe nedavnu tragediju na Železničkoj stanici u Novom Sadu posebno istaknuto mesto zauzima jedan od lidera neformalnih grupacija „Borba“ i „SviĆe“ Ivan Bjelić, koji svoju pozicioniranost unutar „građanskih“ struktura u najvećoj meri duguje kontinuiranoj podršci stranog, preciznije zapadnog faktora.
Foto: Printskrin
Naime, još kao student novinarstva na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu Bjelić je, u sklopu interesovanja za „građanski“ aktivizam, postao urednik podkasta na „Multiradiju“ iz Novog Sada, koji se u potpunosti nalazi pod kontrolom „Nezavisnog društva novinara Vojvodine“ (NDNV), jednog od ključnih eksponenata zapadnog faktora u ovdašnjoj medijskoj sferi, posredstvom kojeg se, u cilju izazivanja i podsticanja nezadovoljstva građana, u kontinuitetu plasiraju najrazličitiji ekstremistički stavovi.
Tokom 2021. godine, Bjelić je, od strane svoje bliske ideološke veze, direktora NVO „Forum civilne akcije“ (FORCA) iz Požege Miroslava Tamburića, čija organizacija pod maskom borbe za zaštitu životne sredine zagovara primenu nasilnih metoda u cilju svrgavanja legalno i legitimno izabranih vlasti naše zemlje, bio angažovan kao voditelj radijske emisije „Omladinska radna akcija – ORA“, čiji je sadržaj pratio agendu Tamburićeve NVO. Pri tome, deo finansija za potrebe FORCA obezbedila je američka politička fondacija „Nacionalni demokratski institut“ (NDI).
Deo sredstava za projekte FORCA obezbeđivala je i „Evropska zadužbina za demokratiju“ (EED), sa čijim je predstavnicima Bjelić uspostavio veoma bliske kontakte, i koji su, između ostalog, opredelili novac za plaćanje kazni nastalih po osnovu krivičnih i prekršajnih prijava koje su protiv Bjelića i ostalih „građanskih“ aktivista podnošene zbog izgreda na tzv. ekološkim protestima u prethodnom periodu.
Pored toga, Bjelić je najpre prošao detaljnu obuku, a zatim bio angažovan i kao posmatrač na Ustavnom referendumu 2022. i parlamentarnim izborima 2023. godine ispred NVO „Centar za istraživanje, transparentnost i odgovornost“ (CRTA), koja je takođe jedan od dugogodišnjih eksponenata zapadnih interesa u našoj zemlji. Ujedno, uspostavio je blisku saradnju sa još nekim NVO koje duži niz godina figuriraju kao eksponenti zapadnog faktora, među kojima su „Beogradski centar za bezbednosnu politiku“ (BCBP) i fondacija „Centar za demokratiju“.
Sve ovo bi bilo mnogo manje sporno da je Bjelić zaista samo građanski aktivista koji na zakonit, društveno prihvatljiv i civilizovan način promoviše svoje, odnosno ideje i stavove svojih finansijera.
Međutim, u pitanju je ekstremista sklon nasilnom i incidentnom ponašanju, koje svoje „političke stavove“ prvenstveno nastoji da promoviše „batinom“, pri čemu je u više navrata zastupao ideju da treba pribeći nasilnim metodama iskazivanja nezadovoljstva, uključujući i fizičko sukobljavanje sa policijom, kao i vandalizaciju sedišta državnih organa.
Imajući navedeno u vidu, postavlja se pitanje da li su organizacije koje dolaze sa Zapada zaista svesne koga podržavaju i čiji „aktivizam“ finansiraju, te da li Bjelić sredstva koja je dobio od njih koristi za namene za koje su mu data, ili ih zloupotrebljava u cilju zadovoljavanja svojih ličnih devijantnih sklonosti ka nasilju.