NA DANAŠNjI dan, 30. april 1945, u svom skromnom berlinskom domu, ne mogavši više da podnese užase staljinističke represije, sebi je život oduzeo čuveni austrijski slikar – ovako bi u bliskoj budućnosti moglo glasiti sećanje na samoubistvo firera Trećeg rajha na nekom od zapadnih medija, na primer na Radiju Slobodna Evropa, jer je to put kojim poslednjih godina ide zapadnjački istorijski revizionizam.
Foto Z. Jovanović
Zapravo, moglo bi se reći bez mnogo preterivanja da je put tog revizionizma i rehabilitacije nacističkih zločinaca na Zapadu zarad suprotstavljanju kuge s istoka. Tako su, dok su njihovi saborci koji su pali u ruke crvene armije trunuli u Sibiru, visoki nacistički zvaničnici postavljani na visoka mesta u zapadnim institucijama.
O tome je već dosta pisano, pa ćemo sada samo podsetiti na Rajnarda Gelena, šefa obaveštajne službe Vermahta na Istočnom frontu, a potom jednog od osnivača današnje nemačke obaveštajne službe BND, ili na Adolfa Hojzingera, koji je 1944. bio šef kabineta glavnokomandujućeg nemačkih oružanih snaga – što je tada bio Adolf Hitler, a od 1961. do 1964. komandant vojnog komiteta NATO.
A možemo podsetiti i na Stepana Banderu, ukrajinskog kolaboracionistu i ratnog zločinca za kojeg se Radio Slobodna Evropa i danas pita “da li je bio heroj, ili neprijatelj naroda”, a koji je posle rata, prema nekim izvorima, radio za ovaj propagandni servis američkog Kongresa, a izvesno je bio saradnik britanskih i američkih obaveštajnih službi.
Dok se RSE pita kako da okarakteriše Banderu (naginjući očito ka ovoj prvoj definiciji), ne pita se koliko je to Srba pobijeno u Jasenovcu, pa nam u tekstu u kojem objašnjava (opravdava) rezoluciju o “genocidu u Srebrenici” navodi da je u onome što ozbiljni istraživači Holokausta nazivaju “Aušvicem Balkana” prema zvaničnim podacima stradalo skoro 48.000 Srba, 16.000 roma i više od 13.000 jevreja.
Prema kojim “zvaničnim podacima”? Radi se o poimeničnom spisku žrtava koji iznosi hrvatska javna ustanova Spomen-područje Jasenovac u kojem su navedeni biografski podaci svake žrtve do čijeg imena je ova institucija došla. Dakle, da ne postoji težnja ka istorijskom revizionizmu, RSE bi morao da napiše “najmanje”, a ne “skoro” 48.000 Srba. Jer ako gledate samo ono što želite da vidite, a ne širu sliku, onda i za Hitlera možete napisati da je bio austrijski slikar i zanemariti ono ostalo.
Tako je razmišljao i Franjo Tuđman, koji je među prvima počeo da forsira broj od 30-40 hiljada srpskih žrtava “radnog logora” u Jasenovcu. Tako dolazimo do onoga što u ovim okolnostima jeste značajnije od toga koliko bivši poslodavac Bandere procenjuje da je žrtava jasenovačkog logora smrti, a to je rezolucija o “genocidu u Srebrenici”.
Radio Slobodna Evropa ne dovodi u pitanje broj od 8.732, iako je dokazano da je makar jedna od tih “žrtava genocida”, otac direktora Memorijalnog centra Potočari Emira Suljagića, Suljo Suljagić (ponoviću opet) poginuo u napadu na srpsko selo Voljevicu kod Bratunca 24. decembra 1992. kao Orićev borac. RSE ispred broja 8.732 piše ono “najmanje”, znači moglo bi biti i više, iako se taj broj ne pominje ni u jednoj presudi Haškog tribunala, na koje se inače pozivaju, nego samo na kamenu u Potočarima.
Rezolucija o Srebrenici bi, tvrde njeni sponzori i pristalice, trebalo da doprinese pomirenju u regionu i “putu u evropsku porodicu”, a nikako ne bi trebalo da žigoše srpski narod kao “genocidan”. Zašto su se, onda, i propagandni servis američkog Kongresa i država Hrvatska osetili ugroženim kada su “proruske” i “prosrpske” stranke u Crnoj Gori predložile usvajanje i rezolucije o Jasenovcu u svom parlamentu?
Sa razlogom lider “prosrpske” DNP u crnoj Gori Milan Knežević izražava nevericu zbog hrvatske uvređenosti:
– Neću da verujem da se Hrvatska kao kosponzor rezolucije o Srebrenici protivi rezoluciji o genocidu u Jasenovcu. Em nisu uporedive, em mi nije jasno zašto se zvanična Hrvatska prepoznaje u ustaštvu i genocidnoj Pavelićevoj tvorevini NDH.”
Knežević je upotrebio i rečnik koji se koristi za opravdavanje rezolucije o Srebrenici, ističući da bi ova o Jasenovcu bila dobra za regionalno pomirenje, afirmaciju dobrosusedskih odnosa, evropske integracije, suočavanje s prošlošću, i istakao da se u njoj hrvatski narod ne pominje kao genocidan budući da je “bilo Hrvata koji nisu pripadali ustaškom pokretu”.
I opet dolazimo do lajtmotiva zapadnjačkog svetonazora u kojem “nije sve isto”. Nije ista rezolucija o Jasenovcu i ona o Srebrenici i one imaju sasvim suprotan efekat – dok jedna “miri”, druga “zavađa”. Neravnopravne su i žrtve. A sada vidimo da su neravnopravni čak i birači, jer dok se jedni brišu sa biračkog spiska zbog promene adrese, drugima se priznaje pravo da biraju i budu birani jer su kandidati prozapadne opozicije. To je sve u cilju promene mentaliteta ovog naroda i njegovog upodobljavanja “evropskim vrednostima” da bi se jednog dana pridružio toj dostojanstvenoj “evropskoj porodici”, pa u tom kontekstu treba posmatrati i činjenicu da od sutra, 20. maja, na snagu stupa i čuveni Zakon o rodnoj ravnopravnosti kojim se, između ostalog, sprovodi silovanje srpskog jezika iz političkih motiva.
Sve se radi po metodama koje je još sredinom prošlog veka jasno napisao Džordž Orvel – “ko kontroliše prošlost, kontroliše budućnost, ko kontroliše sadašnjost, kontroliše prošlost”, “najbolji način da uništite jedan narod je da poričete i uništite njegovo shvatanje sopstvene istorije”, a upozoravao je i na novogovor: “Zar ne vidite da je ceo smisao novogovora da ograniči misao? Na kraju će delikt mišljenja bukvalno postati nemoguć, jer neće biti reči kojima bi on mogao biti izražen.” Uslov za stvaranje novogovora je uništenje i obesmišljavanje trenutnog jezika. To je taj put u distopiju.